In het Brabantse Schijndel staat een drogisterij-parfumerie met de prachtige naam De Vlinder. De winkel wordt gerund door Wil van Asseldonk en haar man Jan. En als je bij De Vlinder naar binnengaat, merk je dat je hier niet komt om gewoon een productje te kopen: je komt voor een gesprek, een advies, en de juiste oplossing voor je probleem. ‘Daar zit onze passie,’ zegt Wil. ‘We hebben de kennis om jou te helpen, en geven het advies dat we onszelf zouden geven.’
Waar je in veel winkels vaak niet meer doet dan je product uitkiezen en afrekenen, is dat in een drogisterij vaak niet zo: daar komt veel meer bij je bezoek kijken dan op de automatische piloot iets van het schap pakken. Iemand die daarover kan meepraten, is Wil van Asseldonk. Ze is inmiddels 63, maar werkt al in de drogisterij sinds haar vijftiende.
‘Dat ik in de drogisterij terechtkwam is eigenlijk toeval,’ erkent ze. ‘Op school beviel het me niet, en er kwamen examens aan. Ik dacht: ik moet hier weg. Ik reageerde op een advertentie en kwam in de drogisterij van Van Roosmalen in Sint-Oedenrode te werken. Er is een hiaat van een jaar geweest, maar verder ben ik altijd in drogisterijen blijven werken – sinds 2002 onder eigen vlag met Drogisterij-Parfumerie De Vlinder. Die naam is een eerbetoon aan mijn moeder, die helemaal blij werd van vlinders.’
En waar wordt ze zelf helemaal blij van? Wil lacht: ‘Als je bijna vijftig jaar in een drogisterij werkt, dan moet er wel iets van passie zijn. Toen ik net begon, kwam ik soms huilend thuis van vermoeidheid. Maar dat was ik de volgende dag alweer vergeten, want ik vond het zo’n mooi werk. Mijn passie is dat ik mensen écht kan helpen met advies. De drogistenopleiding vond ik echt pittig, maar ik heb mijn diploma gehaald en ben altijd blijven bijleren. Maar het gaat niet om het hébben van die kennis, maar om die uit te kunnen dragen. En daarbij ga ik, merk ik, toch altijd een stapje verder dan verwacht. Dat gaat bijna onbewust: een klant komt binnen met een vraag of een probleem, en ik maak me dat eigen. Het is als het ware alsof het míjn probleem wordt, en dan denk ik bij mijzelf: wat zou ik mijzelf adviseren? En niet alleen ik: als ik tijdens zo’n gesprek bijvoorbeeld een neusspray bespreek, dan merk ik dat mijn medewerksters vaak óók beginnen mee te denken, en met suggesties komen. Prachtig toch? Want zo geef je altijd het advies waar je zelf helemaal achter staat.’
En als iemand binnenkomt voor advies, en het product dan elders koopt? ‘Dat gebeurt helaas. En daar heb ik weinig tijd voor. Ik investeer in mijn klanten, ik neem hun probleem serieus. Maar dan wil ik óók serieus genomen worden. Uiteindelijk kunnen wij van advisering alleen niet leven!’
Hoewel er drogisterij-parfumerie op de pui staat, ligt Wil haar passie in de medische kant van haar werk. Daartoe blijft ze haar kennis continu bijhouden, en ze stimuleert ook haar negen medewerksters om hetzelfde te doen. ‘Dat lukt ze niet altijd, want het werk is druk genoeg, maar ik maak er echt veel tijd voor vrij.’
Ze denkt even na en zegt dan: ‘Grappig eigenlijk: ik ben mijn hele leven blijven bijleren. Terwijl ik juist op mijn vijftiende van school af wilde om van het leren en de examens af te zijn. Maar ja: déze kennis kan ik meteen in de praktijk brengen. En ik ben een echt praktijkmens.’
Dit bericht verscheen eerder in GLK!, editie september 2021.