Mijn fascinatie voor de natuur heb ik opgedaan op de lagere school. Nog zie ik mij van verschillende bomen bladeren verzamelen, waarbij ik de vele boeken van mijn vader niet als leesboeken maar als droogplaats gebruikte. Sommige bladeren waren zo groot dat je ze zelfs niet in de grootste boeken van mijn vader geheel kon laten verdwijnen. De uiterste punten van het eikenblad droogden door de lucht en niet door het absorptievermogen van het geduldige papier.
Op de middelbare school verdiepte mijn passie zich. Als werkstuk voor het vak biologie gingen mijn vriend Wim en ik op regenwormenjacht. Regenwormen, zo hadden we geleerd, hebben een sterk ontwikkeld reukorgaan. We dienden aan te tonen dat dit echt zo was. Daartoe vulden we een kartonnen schoenendoos aan de ene kant met vervuilde en de andere helft met schone grond. Daar lieten we vervolgens ruim dertig regenwormen in los. We wilden na drie dagen kijken in welk deel van de doos de wormen zich bevonden. Wim en ik hadden er al om gewed hoe de verhouding zou uitpakken.
Drie dagen later begonnen we met graven om te ontdekken waar de wormen zich ophielden. Helaas bleek de omkasting van de verwarmingsketel in onze schuur geen goede plek voor de schonendoos, want alle wormen bleken dood: verdroogd! Ons wetenschappelijke onderzoek was mislukt. We bleken tot ons grote verdriet regenworm-killers te zijn.
Mijn leven nam na mijn studietijd een vlucht in alles wat haaks staat op de natuur en het milieu. Als een bezetene vloog ik over de aardbol. Ik bewoog mij voort in auto’s met liefst acht cilinders. Exact zeven jaar geleden kocht ik weer eens een huis-tuin-en-keukenfiets. Die had ik überhaupt al decennialang niet in mijn bezit gehad…
Eigenlijk ben ik in mijn leven van het ene uiterste in het andere uiterste gerold. Tegenwoordig merk ik echt dat mijn respect voor alles wat de natuur aangaat, uitstijgt boven wat mij als tiener boeide. Als ik nu een wandeling maak of een rondje hardloop, dan merk ik de geur van ozon op, kort na een regenbui. Of van blad in de prille herfsttijd. Ik volg de seizoenen met zijn veranderingen op de voet. Ook vallen mij dieren op, hoe klein ze soms ook zijn. Stilstaan bij deze ogenschijnlijk onbeduidende aspecten van het dagelijkse leven maakt me blij. Ze geven iets van onschatbare waarde. Hoe luidt het gezegde ook alweer? De meest waardevolle zaken in je leven zijn niet te koop!
Ergens als post-student raakte ik de verbinding kwijt met alles wat maakt dat wij als mensen kunnen leven. Maar dat ervaar ik, terugblikkend, als bijzonder. Ooit heb ik een ander patroon ontwikkeld. ‘Ontgroeven’ noem ik dat weleens gekscherend. Dat ik nu een tegendraadse beweging aan het maken ben, voelt ook weer als ontgroeven: nieuwe, voedende en dienende patronen ontstaan. Nu heel bewust, daar waar het er in mijn jonge jaren geruisloos is ingeslopen.
Ontgroeven doen we allemaal, op vele terreinen. Op het vlak van de liefde, werk, vriendschap, leefstijl… Ontgroef jij bewust of onbewust? En wat is jouw laatste ontgroef-moment geweest? Zijn de antwoorden op deze vraag lastig voor je, weet dan: in de rust van de natuur ontdek je ze. Gun jezelf deze rust en daarmee deze waardevolle inzichten.
Dit artikel verscheen eerder in GLK!, editie oktober 2021.