Twaalf triatlons, twaalf maanden, twaalf provincies: dat is het doel van duursporter Han Poppema. Dat klinkt de meesten van ons nogal Spartaans in de oren. Maar voor Han past het in zijn gewone levensstijl. Een vraaggesprek over grenzen opzoeken en het buitenleven.
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: is duursporten gezond?
‘Wat is de definitie van gezond? Ik heb de overtuiging dat het lichaam heel wat kan hebben, maar je moet het bewust doen. Een menselijk lichaam is niet gemaakt om stil te zitten. Het hangt ervan af hoeveel je traint, wat je traint, hoe belastbaar je bent. Bij duursporten zoek je je grenzen op. En als je daar dan over heen gaat, dan weet je: dit was teveel.’
Heb je het daarbij over fysieke of mentale grenzen?
‘Beiden. Ik ben altijd fysiek bezig geweest. Ik geloof in een gezonde geest in een gezond lichaam. Als je fysiek bezig bent, kom je vanzelf op een mentale grens: ga ik het volhouden of niet. Een hele triatlon is een fysieke uitdaging, maar ook een mentale uitdaging. Ik weet zeker dat mensen veel meer aankunnen als hun mentale belastbaarheid ook sterker is.’
Heb je dit allemaal zelf ontdekt of heb je het van huis uit meegekregen?
‘Dat sportieve heb ik van mezelf. Via een collega ben ik in contact gekomen met triatlon. Ik heb me bij triatlonvereniging Clytoneus uit Woerden opgegeven om deel te nemen aan de 1/4 triatlon van Woerden. En al snel deed ik een hele afstand: 3,8 km zwemmen, 180 km fietsen en 42,195 km lopen. Ik had er heel veel lol in, vooral ook omdat je drie verschillende sporten traint.’
Over grenzen gesproken, bij een hele triatlon ben je ergens tussen de zeven en zeventien uur onderweg, dan moet je goed voor jezelf zorgen. Hoe doe jij dat?
‘Er is heel veel sportvoeding, dan krijg je alle benodigde voedingsstoffen binnen. Maar dat is ook afhankelijk van de afstand die je aflegt, wat heb je nodig? Persoonlijk kom ik de laatste tijd steeds vaker terug op de normale voeding, in plaats van energierepen en zo. Ik vind bijvoorbeeld een appeltaart heerlijk. Die bakt mijn vrouw dan voor mij, daar zit alles in. En een boterham met pindakaas is ook heerlijk!’
Je gaat komend jaar iets heel bijzonders doen: TwaalfTwintig. Kun je daar wat over vertellen?
‘Bij een van de wedstrijden waar ik aan deelgenomen heb, moest je op een papiertje schrijven wat je ergste angst was. Dat moest je dan tijdens de wedstrijd bij je dragen en na afloop kon je het in een vuurkorf gooien. “Unable to sport” schreef ik erop, want het lijkt me verschrikkelijk om nooit meer te kunnen sporten. Dat briefje heb ik bewaard. En toen ontstond het idee: twaalf keer per jaar een triatlon doen die alle twaalf de provincies aandoet, en dat dan voor een goed doel.’
Bij welk goede doel ben je vervolgens terechtgekomen?
‘Met gedachte van “Unable to sport” in het achterhoofd ben ik terecht gekomen bij Stichting voor het Gehandicapte Kind en bij RaceRunning Nederland. Zij zorgen ervoor dat kinderen en volwassenen die niet zelfstandig kunnen sporten met behulp van een soort driewielfiets waar ze inzitten toch kunnen sporten. En niet alleen sporten, maar ook in contact komen met andere sporters. Als je kunt sporten, dat doet toch iets met je.’
Wat is voor jou een gezonde levensstijl?
‘Ik houd er rekening mee qua eten, dat er niet te veel suikers inzitten. Maar aan de andere kant, doordat ik zoveel sport, worden die suikers ook wel door mij verbruikt. Ik ben niet voor energiedrankjes, uit je dagelijkse voeding kun je heel veel energie halen. En ik drink veel melk, heb ik altijd lekker gevonden. En ik drink geen alcohol, ik rook niet, drink geen koffie. En ik ga om 22.15 uur naar bed en probeer elke nacht acht uur te slapen.’
Dat klinkt allemaal best wel Spartaans. Is het dat voor jou ook?
‘Nee, helemaal niet. Het kost me geen moeite. Het is eigenlijk gewoon wie ik ben. En het thuisfront mag er ook niet onder lijden. Een dag heeft 24 uur, daarin kun je een hoop doen. En soms start je dan om half vijf in de ochtend met een looptraining van drie uur. Dat voelt goed, dat je de discipline hebt om dit te doen. Ik heb er nu lol in om met een lampje rond te rennen. En als de dagen weer langer worden de zon op zien gaan. Het buitenleven, dat hoort gewoon bij mij.’
Op www.twaalftwintig.nl blogt Han Poppema over de voortgang van zijn uitdaging.
Dit artikel verscheen eerder in GLK!, editie november 2020.
Fotografie: Erik Kroon / Punch Creative